مرکز قرآن و حدیث کریمه اهل‌ بیت علیها السلام

۱.پیامبر دعوت کننده به سمت خدا است که ایمان به او موجب بخشش گناهان انسان است.

بعد از اشاره به داستان سرکشی دو گروه از انسان ها این بار ماجرای ایمان گروهی از جنیان را نقل می فرماید. این مومنان با گوش فرادادن به قرآن (انصتوا) آن را «هماهنگ با معارف حضرت موسی» دانستند. آنان سپس برای «تبلیغ» دین پیامبر بین قوم خود رفتند (یا قومنا ...)، و پیامبر را «دعوت کننده به سمت خدا» دانستند. ایمان و گرایش به پیامبر چنان نزد خدا ارزش دارد که باعث بخشش گناهان است. (آمنوا به یغفر لکم) بدیهی است که نحوه جواب ما به این دعوت سرنوشت ما را دگرگون می سازد. (اجیبوا ... و من لا یجب ...).

۲.«صبر و پایداری»، فرمان قرآن در مقابل دروغ و بهتان و ریشخند دشمنان.

در پایان این سوره خداوند متعال به پیامبر خویش فرمان صبر و پایداری می دهد (فاصبر)، زیرا صبر روش انبیا است (کما صبر اولوا العزم)، کیفر خداوند حتمی است و نیازی به شتاب نیست (لا تستعجل لهم)، به زودی روشن خواهد شد که همه این روزگار به اندازه بخشی از یک روز است و نه بیشتر. (کانهم ... الا ساعة من نهار) و چه جای اندوه که این قرآن، پیامی است (بلاغ)، که گناهکاران از سرکشی در مقابل آن نابود خواهند شد. (فهل یهلک الا القوم الفاسقون)