مرکز قرآن و حدیث کریمه اهل‌ بیت علیها السلام

۱. سرنوشت عذاب های ریشه کن کننده اقوام سرکش، فرشتگان مژده دهنده به ابراهیم، فرشته های عذاب قوم لوط بودند.

از شگفتی ماجرا اینکه همان فرشتگانی که برای بنده صالح خدا ابراهیم (علیه السلام) مژده فرزند آوردند، برای قوم لوط (علیه السلام) پیام آور عذاب شدند. (ارسلنا الی قوم مجرمین)
سرنوشت اقوام در این صفحه:
۱. قوم لوط که بر اثر گناهان فراوان، سنگباران شدند (حجارة من طین)، غیر از خانواده لوط (علیه السلام)
۲. قوم موسی (علیه السلام) که با وجود معجزات روشن، به جهت تبلیغات فرعونی که به لشگر خود دلبسته بود (فتولی برکنه) گاهی موسی را جادوگر و گاهی دیوانه خواندند (ساحر أو مجنون) که همه در دریا غرق شدند. (فنبذناهم فی الیم)
۳. قوم حضرت هود (علیه السلام) قوم عاد که با بادی نابود کننده همچون استخوانی پوسیده شدند. (کالرمیم)
۴. قوم حضرت صالح (علیه السلام) قوم ثمود که سرپیچی کردند و با صاعقه نابود شدند. (فاخذتهم الصاعقة)
۵. قوم نوح (علیه السلام) که با گناهان خود نابود شدند.
این اقوام همه با عذاب ریشه کن کننده (عذاب استیصال) نابود شدند و این نشانه ای از قدرت الهی در پروردگاری خویش است.

۲. به سوی خدا فرار کنید!

در آیات پایان صفحه نشانه های قدرت خداوند در وسعت آسمان و گسترش زمین بازگو می شود (والسماء بنیناها ... والارض فرشناها) و اینکه هر چیزی به صورت زوج آفریده شده است (خلقنا زوجین)
اما در پایان راه نجات انسان را «فرار به سوی خدا» می داند. این فرار هنگامی به حقیقت می پیوندد که انسان راه های غیر از خدا را رها کند و به «انقطاع الی الله» برسد.
تفسیر این انقطاع در آیه بعد آمده است که در پرستش خداوند متعال کسی را شریک قرار ندهد (و لا تجعلوا مع الله الها آخر)