مرکز قرآن و حدیث کریمه اهل‌ بیت علیها السلام

۱. نتیجه گناه همگانی، بلا و مصیبت عمومی است.

نکته های این آیات:
۱. در این سوره سرنوشت قوم نوح (علیه السلام)، قوم عاد و ثمود، قوم لوط (علیه السلام) و قوم فرعون آمده است.
۲. فصل مشترک همه این اقوام، تکذیب پیامبران بود که گاهی با توهین (مجنون وازدجر)، گاهی با تحقیر (أ بشرا منا واحدا ... أَ أُلقی الذکر علیه من بیننا)، گاهی با همکاری در از بین بردن نشانه خدا (فنادوا ... فعقر)، گاهی اصرار بر تردیدافکنی (فتماروا بالنذر) و گاهی با انکار تمام معجزات و نشانه ها بود (کذبوا بآیاتنا کلها) .
۳. پاسخ این همکاری در گناه عمومی، بلا ها و عذاب های ریشه کن کننده بود که جامعه ها را به کلی نابود می کرد. بالطبع راه نجات از بلای عمومی نیز استغفار عمومی است.
۴. همان طور که سنت الهی از بین بردن کفار است همین طور نجات مومنان نیز هست. درباره نوح می فرماید:« این جزای آن کسی است که به او کفر ورزیده شد.» (جزاء لمن کان کُفِر) درباره آل لوط نیز می فرماید:«این چنین هرکسی را که شکر ورزد پاداش می دهیم» (کذلک نجزی من شکر).

۲. عذاب هایی که شمرده شد ویژه جوامع گذشته نیست بلکه امت پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیز در خطر عذاب هستند.

از آیه ۴۳ به بعد نتیجه گیری از آیات قبل این سوره است.
نکته های این آیات:
۱. این نابود کردن جامعه ها شیوه عذاب الهی در برابر گناه عمومی است. (فکیف کان عذابی و نذر) فقط شکل عذاب ها متفاوت است اما اصل آن قطعی است. در آیه ۵۱ نیز می فرماید:«ما امثال شما را از بین بردیم پس آیا پندگیرنده ای هست.»
۲. این عاقبت، فرجام کافران امت پیامبر (صلی الله علیه و آله) نیز هست. زیرا نه کافران امت پیامبر بهتر از کافران قبل اند و نه خداوند امان نامه ای به آنان داده است و نه قدرت مقابله با نیروی خداوند متعال را دارند. (مضمون آیه ۴۳ و ۴۴)
۳. آیه ۴۵ از اخبار غیبی قرآن است، که خبر می دهد به زودی بهره ای از عذاب بر مشرکان مکه فرود می آید که اشاره به شکست در جنگ بدر است: «به زودى جمعشان شکست مى‏خورد و پا به فرارمى‏گذارند.»
۴. نابودی دنیوی نیز پایان عذاب کافران نیست بلکه عذاب آخرت، سخت تر و تلخ تر است. (بل الساعة موعدهم ...)