مرکز قرآن و حدیث کریمه اهل‌ بیت علیها السلام

۱. عصمت پیامبر در تبلیغ دین، تمام گفته های پیامبر در دعوت به سوی خدا و آیاتی که می خواند بر اساس وحی الهی است.

آیات اول سوره تا آیه ۱۸ توصیف وحی الهی در معراج بر پیامبر است که در وهله نخست تاکید می کند، که سخنان پیامبر همه بر اساس وحی الهی است و سپس ماجرای معراج را به تصویر می کشد.
نکته های این آیات:
۱. سخن پیامبر سخن خدا است. (إن هو الا وحی) روایتی از امام صادق (علیه السلام) داریم که مضمون آن این است که حدیث ما حدیث پیامبر (صلی الله علیه و آله) و حدیث پیامبر سخن خدا است.
۲. پیامبر به اوج نزدیکی و قرب خداوند متعال رسید. نزدیک (دنی) و نزدیک تر شد. (فتدلی) تا جایی که نزدیک تر از اندازه دو کمان به خدا رسید. (فکان قاب قوسین ...) تا جایی که در روایت است که جبرئیل از ادامه همراهی پیامبر (صلی الله علیه و آله) باز ماند.
۳. در این آیات چندین بار بر واژه «رؤیت و دیدن» تاکید شده است و آنان که در راستی کلام پیامبر (صلی الله علیه و آله) دودل اند را سرزنش می کند که این قرآن و وحی الهی حاصل مشاهده و دیدن یقینی است. البته روشن است که این دیدن قلبی است نه با چشم ظاهری. (ما کذب الفواد ما رأی)

۲. خطاب به مشرکان: با گمان و خواسته های نفسانی، خدایان دروغین ساختید و آرزو می کنید شفاعتتان کنند که هرگز این چنین نخواهد شد.

مشرکان بت های «لات و عزی و منات» را می پرستیدند تا آنان را نزد خدا شفاعت کنند.
خداوند متعال آنان را سرزنش می کند که:
۱. شما و پدرانتان اسمهایی برای خود ساختید که هیچ واقعیتی برای آنان نیست. (إن هی إلا اسماء)
۲. شما در این دروغ پردازی ها دنباله روی از گمان و خواسته های نفسانی خود کردید و دلیل یقین آوری ندارید. (إلا الظن ... ما أنزل الله بها من سلطان)
۳. پس از ساختن دین و وارونه کردن واقعیت آرزو می کنید همان واقعیت پیدا کند و فرشتگان شما را شفاعت کنند. اما آیا هرچه انسان آرزو کند به واقعیت می پیوندد؟ (أم للانسان ما تمنی؟)
۴. آرزوهای انسان دلیل بر راست بودن آن نیست زیرا همه واقعیت دنیا و آخرت از آن خدا است. (فلله الاخرة و الاولی)
۵. شفاعت حقیقت دارد اما موکول به رضایت الهی است. (إلا ...یشاء و یرضی)