مرکز قرآن و حدیث کریمه اهل‌ بیت علیها السلام

۱. هدف از آفرینش انسان، بندگی و عبادت خدا

نکات این صفحه:
۱. آیه ۵۶ از آیات بسیار کلیدی این سوره است، که هدف از آفرینش انسان، بندگی و عبادت است، با این توضیح که ظاهر از عبادت نیز هدف نهایی نیست و هدف از آن بنده شدن و به نهایت کرنش در برابر خدا رسیدن است. این مقصود کسانی است که عبادت را معرفت و شناخت خدا معنی کردند. به همین معناست آنچه در حدیث امام حسین (علیه السلام) است که: «خداوند بندگان را نیافرید جز برای شناخت و معرفت او و هنگامی که شناخت به خدا پیدا کردند او را بندگی خواهند کرد.»
۲. هدف از آفرینش سود بردن بندگان است نه سود خداوند متعال، فرمود تا بندگی کنند نه اینکه تا بندگی شوم. (ما ارید منهم من رزق ...) که گفته اند : من نکردم خلق تا سودی کنم بلکه تا بر بندگان جودی کنم.
۳. هر کس باید تلاش کند هدف از آفرینش خویش را نخست در جان خود و سپس در اجتماع محقق کند.
۴. همیشه افزایش آگاهی ها و دانستنی ها کافی نیست بلکه باید گاهی همان چه می دانیم یاد آوری شود. (و ذکر فان الذکری تنفع ...)

۲. وای بر تکذیب کنندگان خدا و روز قیامت، که در آن روز هیچ بازدارنده ای از آن عذاب نیست.

نکته ها:
۱. آنچه قرآن در سوره طور با آن برخورد می کند، تکذیب کنندگان است و آنان که خداوند متعال و روز قیامت را دروغ می شمارند را به عذابی سخت تهدید می کند. (ان عذاب ربک لواقع)
۲. «خوض» یعنی فرورفتن در کاری باطل که شروع در آن از نخست باعث سرزنش باشد و «لعب» آن کاری است که اثری جز آثار خیالی ندارد. قرآن مکذبین را کسانی می شمارد که پیوسته در کار تکذیب قرآن فرورفته اند و با انکار و مسخره کردن آن را به بازی می گیرند. (الذین هم فی خوض یلعبون)
۳. در ابتدای سوره با قسم به «کوه مقدس طور و کتاب آسمانی تورات و خانه کعبه و آسمان و دریا» تاکید می کند که این عذاب بر تکذیب کنندگان قطعی است. [البته درباره معنای قسم ها اقوال دیگری نیز هست.]