مرکز قرآن و حدیث کریمه اهل‌ بیت علیها السلام

در براهین موجود برای معاد میتوان به جای کلمه حکمت و عدالت که در درس گذشته دانستیم،کلمه لطف و رحمت و ... قرار داد.
به جایگزینی این کلمات و استفاده آنها در مقدمات یک برهان ، حد وسط میگویند و نتیجه این میشود که معاد لطف و رحمت خداست.
همچنین با اعتقاد و درک تجرد بر باقی بودن روح انسان ،میتوان ثابت کرد که انسان بعد از مرگ از بین نمی‌رود.
و برای تجردِ روح دلائل متعددی وجود دارد.و حکما و فلاسفه هم معتقد به روح و تجردش هستند.
در قرآن هم قبض روح را با توفّی یاد میکند و این به معنای نابودی نیست و به گرفتن روح دلالت دارد نه از بین رفتن آن.
و یکی از دلائل برای تجرد روح،ثبات شخصیت انسان است،در حالی که سلول های بدن انسان در هفت یا هشت سال کاملا تغییر میکنند و سلولهای جدیدی جایگزین می‌شوند.
مانند کودکی که به جوانی رسیده، هم تغییر ظاهری دارد و هم تغییر در درونش(افکار و نیازهایش).
این قضیه ماانند عبور آب از یک رودخانه است که تعبیر به رودخانه موجود است ولی اب آن دائما در حال تغییر و جابجایی است.
با این اوصاف شما انسان عاقلی را نمیتوانید پیدا کنید که بعد از هفت سال بگوید این من نیستم.یا کودکی در پیری بگوید من، من نیستم.
پس برای معاد نیاز به این بدن نداریم چرا که وجود این بدن تدرج و نیازمند زمان است و دائما با تغییر آن شخصیتی ثابت برای انسان وجود دارد.
در این بین نفس انسان است که تغییر نمیکند درست عکس بدن.
شخصیت انسان اوصاف و ویژگی هایی دارد که قابل تقسیم و از بین رفتن نیست.
منیّت و شخصیت انسان که مادی نیست از بین رفتنی و قابل تقسیم هم نیست و باید عالم دیگری باشد که این بُعد از انسان در آن عالم زندگی کند.
در بین آیات قرآن دلائل عقلی و نقلی زیادی وجود دارد.
عقلی مانند: "لو کان فیهما آله الّا الله لفسدتا"
نقلی مانند: "قل هو الله احد"
در درس بعدی به ایاتی از این قبیل در خصوص معاد اشاره خواهیم کرد.