مرکز قرآن و حدیث کریمه اهل‌ بیت علیها السلام

قرآن برای اثبات معاد روش ویژه ای دارد.
اول در مقابل کسانی که منکر معاد هستند،امکان معاد را ثابت میکند و بعد نمونه هایی از وقوع معاد را ذکر کرده و در گام سوم به ضرورت معاد میپردازد.
ولی اگر به روش حکما و فلاسفه نگاه کنیم مستقیم بر وجوب وجود معاد تکیه کرده و از امکان و ضرورت آن چیزی نمیگویند.
دلائل قرآن بر امکان معاد:
آیا سختی خلقت انسان بعد از وجود راحت تر است و یا از عدم به خلقت؟خداوندی که میتواند انسان را از عدم به وجود بیاورد،قطعا بعد از مرگ هم میتواند او را زنده کند.
در این خصوص،شخصی به نام ابیّ بن خلف از سران مشرکین قریش،با استخوانی که از زمین پیدا کرده بود و به زعم خویش میتوانست با آن معاد را انکار کند نزد پیامبر (ص) آمده و گفت: "من یحیی هذه العظام"
چه کسی میتواند زنده کند این استخوان پوسیده را ؟
و خداوند در پاسخش بر پیامبرش وحی نمود: "قل یحییها الذی أنشأها اول مرّه"
آن کسی که اولین بار خلق کرد آن را.
خداوند از این راه هم امکان معاد را اثبات میکند و هم قدرت خویش را به رخ میکشد.
همچنین در این باره میفرماید: " أیحسب الانسان ألّن نجمع عظامه،بلی قادرین علی ان نسوی بنانه"
مگر انسان میخواهد خودش را زنده کند و میگوید نمیشود؟
بله انسانی که قادر به درمان بیماری نیست،نباید هم بتواند ولی کسی این سخن را میگوید که قدرتش حدی ندارد و این قدرت بی نهایت بر هر مقدوری تعلق دارد و زنده شدن انسان نیز مقدور است.
ایا انسان فکر میکند که خداوند نمیتواند او را زنده کند؟بلکه خداوند همانطور که خودش اثر انگشت را در تمام انسانها متفاوت آفریده،همان را نیز بعد از مرگ، میتواند دوباره بیافریند بدون هیچ تفاوتی.
پس قرآن ابتدا پاسخ منکر معاد را میدهد و سپس از وقوع معاد سخن گفته و در آخر ضرورت وجود آن را بیان میکند.